Hayata dört elle sarıldım hep. Kazıyarak, çabalarayak geldim bu günlere. Ama hayat diyor ki düş yakamdan istemiyorum. Ne kadar kazık varsa atıyor. Bense yüzsüzce direniyorum hala. umutlar tükenmiş, beklentiler tükenmiş. Ama şu nefes alıp vermek yokmu, sağlıkla, .sevdiklerinle. Eksilen birilerinin yerine başkalarını koyabiliyorsan eğer, tutunuyorsun hayata. gerçi kimse kimsenin yerine de geçemiyor ya. Benimkide kendimi kandırmak. Birileri ile çıkmışsan yola ve seni yarı yolda yapayalnız sorumluluklarınla ve sorunlarınla başbaşa bırakmışsa hiç kimseye güvenin kalmıyor. Beklentilerin azalıyor. Beklemeden sırf sen mutlu olasın diye sana sunulan şeyler bile acı veriyor sana. Eziliyorsun sunulanların altında.